kan een meteoriet ook op je hoofd vallen?

Gisteren liepen we in de VUB professor Philippe Claeys tegen het lijf. Een gelukkig toeval, want prof. Claeys is de promotor van Steven Goderis. Steven is een geochemist, een wetenschapper dus, die met zijn neus naar de grond op Antartica rondloopt. Steven zoekt er in het gebied rond het Prinses Elisabeth-station naar meteorieten.


Zo stel ik mij dit voor: Steven loopt er rond met een zak op zijn rug, net als klein-duimpje-die- in-het-grote-bos-op-zoek-gaat-naar-steentjes, zoekt Steven ook naar stenen, naar meteorieten. Niet in een groot donker bos, maar in een enorme witte vlakte, de zak over de schouder en telkens er een steen voor zijn voeten komt, raapt hij die op en stopt hij die in zijn zak. Als Steven terug is zullen we hem vragen of dit de manier is waarop je zoekt naar meteorieten op Antartica.
Steven is aan het werk met Japanse collega-wetenschappers. Hij mailde ons voor hij vertrok, maar op 15 februari 2010 is hij terug. Hopelijk heeft hij dan veel meteorieten mee en mogen we ook veel vragen stellen.



Prof. Claeys vertelde ons dat er jaarlijks zo'n 4 ton meteorieten op de aarde neerploffen. Meteorieten zijn de resten van meteoren, brokken stof en puin uit de ruimte. Meteoren die worden aangetrokken door de aarde komen in de dampkring terecht, waar ze meestal helemaal opbranden. Als dat gebeurt, zien wij vanop de aarde een lichtflits. We noemen dat dan een vallende ster .

De meteorieten, die tijdens deze missie worden gevonden op Antartica, worden netjes verdeeld tussen de Belgen en de Japanners. Als ze hele grote vinden die zeer waardevol zijn voor het onderzoek naar het ontstaan van de ruimte, dan zagen ze die in twee en nemen ze elk de helft mee terug naar België en Japan. De Belgische meteorieten komen na het onderzoek terecht in het Museum voor Natuurwetenschappen in Brussel.

Antartica is een goede plek om te zoeken naar meteorieten: door de droogte en het feit dat ze ingekapseld worden door het ijs blijven ze langer bewaard dan elders. De almaar bewegende ijsschotsen duwen de meteorieten naar de oppervlakte. Hopelijk kan Steven die vinden en meebrengen.

Grote meteorieten maken kraters in het aardoppervlak. De beroemdste is de enorme Meteoor Crater in Arizona

Met behulp van een experiment kunnen we te weten komen waarvan de grootte van een krater afhangt.

Wat heb je nodig?

Bloem, cacao, een bakje en een aantal knikkers van verschillende grootte.

Vul het bakje met witte bloem en strooi er een laagje chocoladepoeder over.

Wat vragen we ons af?
- als we een grote knikker laten vallen in het bakje, ziet de krater er dan anders uit dan wanneer we een kleine knikker laten vallen?
- als we op een stoel gaan staan, en we laten de knikker van een grotere hoogte in het bakje vallen, wat gebeurt er dan met de knikker? Ziet de krater er anders uit dan wanneer we de knikkers laten vallen terwijl we op onze knieën naast het bakje zitten?

De kans dat een meteoriet op je hoofd valt is echt wel héél klein, één kans op 100 miljoen. Meestal weet je niet eens dat een steen die op de grond ligt een meteoriet is, maar het kan dus wel.

Bijna 60 jaar geleden werd Ann Elizabeth Hodges, een Amerikaanse mevrouw "geraakt" door een neervallende meteoriet. Ze is er niet van dood gegaan en de meteoriet werd naar haar genoemd: de Hodges meteoriet. En niet zo lang geleden, in 2009, viel een heel klein stukje van een meteoriet op de hand van de 14-jarige Duitse jongen Gerrit Blank. De meteoriet viel daarna op de grond en zorgde voor een krater op de stoep.